یک بام و دو هوای آزمون؟!

دو سال پیش در آزمونی شرکت کردم که به ظاهر با بیشتر آزمون ها تفاوت عمده ای نداشت.به عبارتی هم برای شرکت در آزمون منابعی را معرفی کرده بودند که سوالات از دل آن ها در می آمد و هم برگزاری آزمون به صورت تستی طراحی شده بود.

به علاوه از قبل مقرر شده بود که هر کس درصد معینی از حداکثر نمره قبولی را اخذ نماید پذیرفته محسوب شده و به وی مدرکی معتبر اعطا می گردد.سوالات هم انصافا بیشتر به پرسش های کنکور تجربی و ادبی می مانست و روی این حساب بیش از آنکه بر پایه معلومات و فهمیده ها پی ریزی شده باشد بر محفوظات استوار گشته بود.

نکته حائز تامل این بود که با اعطای مدرک متوجه شدم که مدرک تاریخ انقضا دارد و با گذر دو سال نامعتبر تشخیص داده خواهد شد.

درست است که ما ایرانی ها به داشتن حافظه تاریخی ضعیف شهره آفاق و انفس شده ایم اما آیا واقعا این حافظه آنقدر ضعیف است که دارنده مدرک معتبر این قدر زود آموخته ها و محفوظات خویش را به کل به دست فراموشی سپرده و در پاسخ به سوالات مرتبط "یادم نمی آید" بگوید.

اگر چنین است که تمامی دارندگان مدارک کارشناسی و کارشناسی ارشد و دکترا در رشته های تجربی و ادبی را باید پس از دو سال فراخوانی نمود و با تبدیل ایشان از فارغ التحصیل به دانشجو مجددا میز و نیمکت کلاس های دانشکده ها را پر کرد.

البته شاید پاسخ چنین باشد که مدارکی که علیرغم کم ارزش تر بودن از مدارک دانشگاهی واقعا به درد کار می خورند باید بدرستی ارزشیابی شوند و این در حالی است که  بیشتر مدارک کارشناسی و کارشناسی ارشد و دکتری در حین کار, کارکردی که باید داشته باشند را ندارند و یا اصولا دارندگان این مدارک به کاری که ربطی به رشته فارغ التحصیلیشان ندارد گمارده می گردند.

منطقی بودن جواب آخری قطعا خواهد طلبید که نگارنده و خیلی های دیگر انصافا حرفی برای گفتن نداشته باشند اما آیا واقعا بی جا خواهد بود که در عوض تاریخ انقضا گذاشتن بر مدارکی که با بازی گرفتن از حافظه افراد تحویل می گردند از داوطلب ها تست حافظه(چیزی شبیه تست هوش قدیمی ها) گرفته شود و دست کم تاریخ انقضا وفق میزان موجودیت حافظه رقم بخورد !؟