نذری و شیخ ابوالحسن خرقانی

توزیع و پخش "نذری" از کارهای مطلوب و پسندیده ای است که تنها می بایست برای رضای خدا صورت پذیرد.

با این حال بعضی ها به غلط گمان می دارند که "نذری" در اصل یک جور "تلافی" و "قدردانی" است و لذا آن را فقط می باید نصیب کسانی که در مجالس و محافل "عزا" و "روضه" امام حسین(ع) شرکت نموده و در رثای سالار شهیدان و هفتاد و دو یار باوفای ایشان اشک ریخته و با اندوه و ماتم سینه زده اند نموده و مابقی را از برکات آن بی بهره بگذاریم.برای همین است که گاه و بیگاه در هنگام توزیع غذای "نذری" شاهد نگاه های غضب آلود و معنی داری که قسمت آن هایی که در شب های اول تا هشتم عزاداری نبوده اند و تنها در تاسوعا و عاشورا حاضر شده اند و "تا حالا کجا بودید؟!" معنا می دهند هستیم.از این گذشته گاه دیده های ناجور روی صورت مردمی می نشیند که سر و وضع و ظاهرشان نشان می دهد که خیلی اهل روضه و عزا نیستند و فقط برای اینکه دلی از عزا در بیاورند رخت عزا به تن کرده و در مراسم سوگواری حضور به هم رسانیده اند.

برای اینکه متوجه شویم که این شیوه توزیع "نذری" تا چه حد نادرست است بد نیست یادی از شیخ ابوالحسن خرقانی نماییم که در سر در خانه اش نبشته بود:

آن که به این سرا در آید نانش دهید و از ایمانش مپرسید.چه آنکه در سرای باریتعالی به جانی ارزد,در خوان ابوالحسن,البته به نانی ارزد!