آخر عاقبت رکوردزنی!؟

یک زمانی، بچه مدرسه ای ها و یا دانشجویانی که پس از تعطیلات عید پای بر محل تحصیل می گذاشتند روی تخته سیاه یا سفید عبارت "350 روز به عید مانده" یا مشابه آن را درج کرده و موجبات خنده همکلاسی ها و معلم ها و اساتید گرامی را فراهم می کردند.

عید، با همه خوبی هایی که دارد، دارای این عیب بزرگ نیز هست که به آدم هایی که سن جوانی را رد کرده اند احساس پیری داده و آن ها را در فکر "چیز زیادی نمانده!" فرو می برد.

جوان ها، که درد و غم معیشت دارند، خوشبختانه، اینطور فکر نمی کنند و برای همین است که در هنگام مواجه با "بحران درآمد و گرسنگی" از اواخر زمستان چهره خود را سیاه کرده و با استفاده از حرکات موزون، یا به شدت ناموزون، و صدایی دلنواز، یا گوشخراش، کاسبی می کنند و یا با صندوق های مقوایی که در رویش "عیدی ما یادت نره!" نوشته شده است به استقبال بهار می روند.

این روزها، یک رسم دیگر هم باب شده و آن این است که مثلا در عوض اینکه مردم در روز تولد به هم تبریک بگویند چند روز جلوتر اینکار را کرده و برای آوردن توجیه، "بگذار اولین کسی باشم که ...." می گویند.

علاقه به رکوردزنی ما ایرانی ها در حال تبدیل شدن به معضل و از بین بردن روزهای مناسبتی است و چه بسا وقتی در سال آینده تبریک عید را دشت می کنیم متوجه نشویم که طرف، حلول سال 1403 را تبریک گفته و یا می خواسته اولین کسی باشد که بهمان آغاز سال 1404 را شادباش عرض می نماید!

+ نوشته شده در یکشنبه سیزدهم اسفند ۱۴۰۲ ساعت 17:54 توسط محمد ماکویی  |