دکتر نداریم یا دکتر نمی رویم؟!

می گویند مرد مقتصدی که مایل بود ویزیت نداده، معاینه شده و نسخه رایگان دریافت کند، فرصت کسب شده در یک ضیافت فامیلی را مغتنم شمرده و از یک آشنای پزشک جواب سوال " شما وقتی که سرما می خوردید چکار می کنید؟" را جویا می شود.

پزشک که از لحاظ شم اقتصادی دست کمی از آشنای خود ندارد، منظور سوال کننده را به فراست دریافته و "مثل همه عطسه کرده و اجازه می دهیم آب بینی و دهانمان سرازیر شود" را بر زبان می آورد.

حکایت بالا بسیار به حکایت بسیاری از ما ایرانی های دارای شرایط نابسامان اقتصادی می ماند; با این تفاوت که خیلی از ما نه تنها بیماری های ساده ای مثل سرماخوردگی و اسهال را لایق اینکه برایشان هزینه کنیم نمی دانیم، بلکه با تلاش و کوشش وصف ناپذیر و مثال زدنی همت می کنیم دور دادن آزمایش و برداشتن عکس را قلم گرفته و با ندانستن اینکه " در درونمان چه خبر است!" کاری کنیم که ضرب المثل "مرگ یکبار! شیون هم یکبار!" کاملا صورت واقعی به خود بگیرد.

"خوددرمانی" شیوه دیگری است که این روزها مورد استفاده بسیاری از مردم خوبمان قرار گرفته است، یعنی آن هایی که با تلاش و کوشش فراوان نتوانسته اند از عدم آگاهی در باره بیماری خود قسر در بروند، ترجیح داده اند در عوض پرداخت هزینه های بالای دارو و درمان و بستری شدن در بیمارستان، حرف های دوست و آشنا را جدی گرفته و یا با جستجوهای فراوان اینترنتی سراغی از غذاها و میوه هایی که فوری خوبشان می کند بگیرند.

نکته جالب توجه در این باب این است که وزیر بهداشت سابق بخوبی اوضاع و احوال بیماران را درک کرده و با بیان عبارت قصار "خودت بمال" کاملا بر اینکه "دکترها کار خاصی نمی کنند" مهر تایید زده بودند( چقدر حیف که تغییرشان دادند!)

جای تعجب است که در اوضاع و احوال اینچنینی، نمایندگان محترم مجلس خواسته اند تعداد پزشک را افزایش داده و شماری از خانوارها را به دادن پز "بچه ام پزشکی می خواند" بکشانند.

به عبارت دیگر، وقتی دلیل اصلی عدم بهره مندی مردم از خدمات بهداشت و درمان مناسب، اوضاع اقتصادی و هزینه های گزاف دارو و درمان است و برای مردم ابدا مهم نیست که به علت کمی پزشک ساعت ها در مطب یا بیرون مطب معطل شوند(طبیعی است که در این یک قلم جنس، نگارنده غلو حسابی کرده است!)، افزایش تعداد پزشک واقعا چه گلی را به سر جامعه بیمار و دردمند خواهد زد؟

شاید گفته شود که افزایش تعداد پزشک، وفق نظام و قاعده "عرضه و تقاضا" هزینه های دارو و درمان را پایین خواهد آورد( همانگونه که افزایش تعداد تولید پراید قیمت این اتومبیل را حسابی پایین آورد!)

قطعا اگر ما در کشوری دیگر زندگی می کردیم می توانستیم خوشبینی های اینچنینی را چاشنی زندگی های خوشمزه روزمره نماییم.

با این حال، متاسفانه زندگی در ایران به ما آموخته که علاوه بر اینکه قیمت های بالا رفته پایین بیا نیستند، قیمت اجناس و اشخاص بیش از آنکه توسط تمایل و قدرت خرید مردم تعیین گردند، با همت والای مسئولین و متولیان اموری تعیین می گردند که بسیاری از آنان با ندانستن کیفیت( با کمیت فرق دارد!) ارائه خدمات پزشکی کاری می کنند که "یک لا بود نرسید! دو لایش کردیم تا برسد!" جزء لاینفکی از زندگی مردم گردد!؟