جوش شیرین, قلیان و باقی قضایا؟!

نانوایی ها نباید جوش شیرین به نان بزنند، که می زنند!

قهوه خانه ها حق ندارند در محل کار خود قلیان سرو کنند، که می کنند!

همه ما خوب می دانیم که وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در اجرای قوانین "عدم استفاده از قلیان در قهوه خانه ها" و "عدم استفاده از جوش شیرین در نانوایی ها" آنقدر کم اورده که مجریانی که تذکر لسانی خود را نصیب اصناف متخلف می سازند، بد و بیراه های قلبی خود را ضمیمه دلنوشته "آخرین این چه قوانینی است که وضع کرده اید؟" نموده و آن ها را، بی آنکه بر زبان آورده شوند، ارزانی قانوگذار می نمایند.

وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی حق دارد نگران سلامتی مردم باشد، اما از آن سو باید درد دل های متصدیان قهوه خانه ها و صاحبان نانوایی ها را هم "شنیدنی" گرفت.

نانوایی ها معتقدند که تعرفه نان بر مبنای قدرت خرید مردم و نه افزودنی هایی که نان را دارای ارزش افزوده می کند تعیین شده و اصلا به صرفه نیست که در عوض جوش شیرین از جانشینان شایسته آن، که سه برابر قیمت دارند، استفاده کرد.

از طرف دیگر، قهوه خانه ها نظام عرضه و تقاضای بازار را مطرح ساخته و "همان دو تا مشتری هم به خاطر قلیان می آید" می گویند.

قبل از آنکه بخواهیم حق را به یکی از طرفین ماجرا داده و یا تمامی آن ها را محق جلوه دهیم بد نیست به ضرب المثل "غذا یا خوشمزه است یا بهداشتی" توجهی ویژه نماییم.

خانم هایی که به تازگی صاحب فرزند شده اند ارزش ضرب المثل بالا را بیش از بقیه مردم می دانند، زیرا به تجربه دیگران( یا خود) دریافته اند که چنانچه به غذای بیمزه ای که فرزند با میل و رغبت فراوان نوش جان می کند کمی نمک یا شکر، به عنوان چاشنی خوشمزه کننده، اضافه شود بچه هرگز لب به غذای قبلی نخواهد زد.

موضوع مطروحه بحث داغ این روزهای تمام دنیا است، زیرا به تجربه ثابت شده که اگر کنترل های بهداشتی( و غیر بهداشتی) بیش از مقدار لازم اعمال شود بسیاری از لذاید زندگی را از بین برده و آینده بهتر را تنها به مدد خراب کردن حال مردم ارزانی ایشان خواهد نمود(اگر تخلف زیر زمینی نشود!)

از این رو کاستن از میزان کنترل و در عوض اهمیت دادن به آموزش کاری است که امروزه در بسیاری نقاط دنیا، که به مسایل بهداشتی و موضوعات زیست محیطی بسیار بیش از ما اهمیت می دهند، صورت می گیرد.

با چنین اهمیت دادنی است که در عوض تعطیل کردن کارخانجات تولید سیگار، این کالای مصرفی را گران کرده و بخشی از سود حاصله را به مصرف اطلاع رسانی در باره مضرات سیگار می سازند.

به این ترتیب، در باره قلیان سراها(همان قهوه خانه ها!؟) نیز می توان به گونه ای دیگر عمل کرده و در عوض جمع آوری تمام قلیان ها، قیمت سرو قلیان را تا آنجا که ممکن است افزایش داد( با این کار یک "پدر بیامرزی" هم از صنف عرضه کننده قلیان خریداری خواهد گردید)

قطعی است که این امر مصرف کنندگان را شاکی کرده و به سوی مصرف کمتر قلیان خواهد کشانید(چه از این بهتر!); با این حال بعید است واکنش مصرف کنندگان قلیان در برابر "خب نکش" به اندازه "خودت بمال" و "یک وعده غذا بخور" تند و شدید باشد.

با اقدام بالا، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی می تواند از سهم خود برای تبلیغات استفاده کرده و علاوه بر قلیان، سیگار را نیز مشمول عنایات تبلیغاتی خویش قرار دهد.

از سوی دیگر، معضل جوش شیرین کمتر از قلیان نیست; به ویژه اینکه اگر در مورد قلیان "خب نکشند" را می توان بیان کرد، در باره جوش شیرین هرگز نمی توان "خب نان نخورند" را استعمال نمود.

در باره جوش شیرین باید گفت که این محصول در بسیاری محصولات مورد استفاده داشته و در بسیاری از خوار و بار فروشی ها به راحتی یافت می شود. پس واقعا چرا باید نگران مصرف جوش شیرین در نان مصرفی خانوارها باشیم.

قبل از پاسخگویی به این سوال بهتر است نظر یک سم شناس معروف در باره تعریف سم را قید نماییم:" هیچ ماده ای را نمی توان سمی دانست، الا اینکه برای آن مقدار تعیین شود"

این حرف کاملا حرف حساب است، زیرا در حالی که مصرف یک میلیونیم میکروگرم هرویین روزانه شما را دچار هیچ بیماری خاصی نخواهد نمود، خوردن دو کیلوگرم شکر در روز باعث خواهد شد که عمری طولانی انتظار شما را نکشد!

با این حساب، شاید در باره جوش شیرین هم بهتر بود در عوض "اصلا مصرف نکنید" به ذکر مقدار مجاز مصرف اقدام شده و علاوه بر آن نانوایی ها راملزم می کردیم( یعنی ملزم می کردند) که استفاده یا عدم استفاده از جوش شیرین را به اطلاع عموم مردم مراجعه کننده به نانوایی برسانند.

نکته جالب این است که در عوض جوش شیرین، خمیر مایه مورد استفاده قرار می گیرد.

لذا شاید عدم توجه به خمیر مایه ما ایرانی هایی که در میانمان نانوایی ها هم یافت می شوند است که باعث شده مدام حرص و جوش هایی که اصلا شیرین نیستند سراغ بازرسین و ممیزین بهداشتی بیاید!