دلنبشته های تابناک

مادر بزرگ من، شادروان، 10 فرزند به دنیا آورده بود که 5 تا از آن ها از دار دنیا رفته بودند.وقتی با تعجب در این باره از مادر سوال کرده بودم صادقانه جواب داده بود که آن زمان ها رسم این بود که پدر و مادرها فرزندان زیادی به دنیا بیاورند تا دست کم چند تایشان زنده باقی بمانند!ایشان در دنباله اضافه کرده بودند که جدا از این؛ تربیت موضوع چندان مهمی نبود و مثلا هم خیلی پدر و مادرها نمی دانستند بچه هایشان در کدام مدرسه و کلاس درس می خوانند و هم بسیاری بابا و مامان ها در هنگام صدا کردن اسم بچه ها نام آن ها را از یاد برده و یا یکی را عوض دیگری می گرفتند!در اهمیت قائل شدن بر فرزند؛ همین بس که وقتی مادری در سوگ بچه از دست داده می گریست، پدر، منباب تسلی دادن، به خانم والده مژده می داد که از همین امشب بساط تامین "جانشین" را تهیه و تدارک خواهد دید!گذر زمان از اهمیت فرزند آوری کم نکرد، اما باعث شد فرزند پروری هم دست کم به اندازه تولید جدی گرفته شود.به همین دلیل بود که هر چند در دوران پهلوی دوم برای ایجاد رفاه خانوادگی بر شعار "دو تا بچه کافیه!" حسابی کوبیده شد، بسیاری پدر و مادرهای نمونه از میان آن هایی برگزیده شدند که صاحب اولاد فراوان بودند، اما توانسته بودند تمامی ایشان را جوری بار بیاورند که " از ستاره های آسمان، یکی می شود ستاره رخشان! دیگران سو سو می زنند!"* زیبنده و سزاوار تک تک ایشان باشد.با وقوع انقلاب، متاسفانه، از ارزش و اهمیت فرزند پروری کاسته شد و در عوض تا دلتان بخواهد، یعنی دل مسئولین و دولتمردان خواست!، فرزند آوری مهم و حیاتی شناخته شد!خیلی زود؛ دایره بحث از فرزند سوم و چهارم عبور کرد و بسیاری از اولیای امور در پاسخ به سوال "چند بچه کافیه؟" به طور لسانی، دلی یا عملی جواب "هر چه, ...ادامه مطلب